تصور کنید بین هزاران سپاهی ملعون و از خدا بی خبر که طلا های یزید عقل و منطق شان را کور کرده و طمع

کشتن نوه پیامبر (ص) را دارند  ، در آن صحرای داغ کربلا ،

آقا سید الشهدا (ع) ، نمازش را فراموش نکرد ، چون او اصلا جانش را داد تا به صاحب نماز برسد ، تا به خدا برسد.

نماز برای حسین (ع) ، نشستن و برخاستن نبود ، صحبتی بود که می گفت ای بهترین معشوق هستی ،

همه جوره آماده ام تا به پیشت بیایم ...

جانم فدای حسین (ع).